بدون عنوان

ديروز  يك كاري برام پيش آمده بود .ساعت نزديكهاي 7 عصر بود كه داشتم مي رفتم خانه اقاجان تا امير علي را بردارم . دلم برايش يك ذره شده بود . طوري كه هر بچه اي را توي خيابان مي ديدم دلم غش مي رفت .  مي خواستم سريعتر برسم و بغلش كنم  . با خودم مي گفتم  درست است كه سرما خوردم و نمي توانم خوب بوسه بارانش كنم .ولي مي گيرم و محكم فشارش مي دهم با اين فكرها از آسانسور پياده شدم و در خانه را زدم . اميرعلي توي اتاق خاله هايش بود .با كلي ذوق رفتم توي اتاق تا بغلش كنم . ولي حسابي حالم رو گرفت . چون نه تنها از آمدن من خوشحال نشد . بلكه وقتي من رو ديد سريع رفت خودش رو انداخت بغل خاله اش و وقتي خواستم بياد بغل من . گريه كرد ونمي خواست از بغل خاله اش پايين بيايد. خلاصه به زور بغلم گرفتم و از خانه بيرون زدم.

اين هم كارهاي جديد:

امير علي جون  اين روزها  ديگه مامان و بابا را ياد گرفته و مرتب صدا مي زند. چند روزي هم آب را ياد گرفته بود . ولي الان تكرار نمي كند . يك كلمه ناقص هم ياد گرفته "نيه" كه به نظر مي رسد كلمه نگاه باشد چون هروقت مي خواهد چيزي را نشان دهد مي گويد "نيه " .

راستي تازگي ها  ظرف ها(آبكش و قابلمه و لگن و..) را از توي كابينت بر مي دارد و توي اتاق  مي آورد و بعد هم سعي مي كند كه توي آنها بنشيند .

هر چي  كه دستش بيايد را يا روي اجاق گاز مي اندازد و يا توي ظرفشويي .

نيم ساعت برايش كافي است تا كل خانه رابه هم بزند .

البته یادم رفت بگم که امیر علی جونم تازه گیها "نه " هم میگه

مثلا وقتی بهش میگی  فلا چیز رو بده من   میگه : نه